potępić się

См. также в других словарях:

• potępić się — {{/stl 13}}{{stl 7}} o wielu ostrych przedmiotach: ulec stępieniu : {{/stl 7}}{{stl 10}}Potępiły się wszystkie noże. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• potępić — dk VIa, potępićpię, potępićpisz, potępićtęp, potępićpił, potępićpiony potępiać ndk I, potępićam, potępićasz, potępićają, potępićaj, potępićał, potępićany 1. «uznać coś za złe, ocenić negatywnie, uznać kogoś winnym czegoś; zganić, napiętnować»… …   Słownik języka polskiego

• rzucić — 1. pot. Rzucać mięsem, posp. mięchem, wulg. kurwami «używać wulgarnych, obraźliwych słów; przeklinać»: (...) zamknęła się z zespołem w sali prób, mnie kazała zostać na widowni, i tak się darła, tak rzucała mięsem, że na rynku było słychać (...).… …   Słownik frazeologiczny

• rzucać — 1. pot. Rzucać mięsem, posp. mięchem, wulg. kurwami «używać wulgarnych, obraźliwych słów; przeklinać»: (...) zamknęła się z zespołem w sali prób, mnie kazała zostać na widowni, i tak się darła, tak rzucała mięsem, że na rynku było słychać (...).… …   Słownik frazeologiczny

• potępienie — n I 1. rzecz. od potępić. 2. lm D. potępieniepień «ocena, wyrok potępiający» Ich postępowanie spotkało się z ogólnym potępieniem. 3. «w religii chrześcijańskiej: utrata zbawienia, kara piekła» zwykle w wyrażeniu: Wieczne potępienie …   Słownik języka polskiego

• wykląć — dk Xc, wykląćklnę, wykląćklniesz, wykląćklnij, wykląćklął, wykląćklęła, wykląćklęty, wykląćkląwszy wyklinać ndk I, wykląćam, wykląćasz, wykląćają, wykląćaj, wykląćał, wykląćany 1. «wyrzec się kogoś, potępić go przeklinając» Wykląć własne dziecko …   Słownik języka polskiego